OLAHW- maart 2021
Studeren in jaren 90 in combinatie met Nota Bene
Jongste bediende op kantoor dringt aan: schrijf dat stukje voor het Nota Bene blad nu eens. Meneer blijkt praeses van Nota Bene te zijn, hetgeen thans een jaar studie kost.
De notaris is druk, jaar met 2400+ akten achter de rug, privé net verhuisd en die studietijd ligt nagenoeg 25 jaar achter hem.
Schrijven en lezen? Doen de studenten heden ten dage nog dit nog? Zit er iemand op herinneringen aan vervlogen tijden te wachten? Teamen en Zoomen, leven op afstand in een pandemie. Niet meer voor te stellen dat wij in de jaren 90 op K-Shoes brogues (sneakers en witte sokken waren om te sporten en dat deden we niet) tot de enkels in donkere kelders in de kroegpoep bier voor fl1,00 stonden te drinken en sigaretten en sigaren lustig wegpaften.
Welnu een kort relaas dan maar. Geholpen door op zolder teruggevonden verhuisdozen uit 2005 waar nog 4 Nota Bene (1994-1998) almanakken in bleken te zitten is er misschien nog een verhaal van te maken.
Na een mislukte poging om diergeneeskunde te gaan studeren begon ondergetekende zijn studie rechtsgeleerdheid januari 1991 aan de Katholieke Universiteit te Nijmegen. Voorkeur voor de academische vorming ging uit naar Utrecht/Leiden of Groningen, maar decanen aldaar hielden de poort gesloten omdat er geen gelden voor een instromend student beschikbaar meer werden gesteld. Na diverse afwijzingen met moeder dus maar als laatste hoop over een half aangelegde A73 naar de Alma Mater gereden. Tot grote ontsteltenis van decaan Nuchelmans, schreef diens assistente student Rijk in en het Nijmeegse avontuur kon beginnen. Rechten was derhalve geen eerste keuze. Wonderbaarlijk genoeg bevielen colleges prima en waren de resultaten positief. Inleiding werd in de zomer mondeling gehaald bij Professor Tak die Jaguar reed en het notariaat welwillend gezind was.
Na het behalen van de propedeuse met een ouderejaars dispuutsgenoot het privaatrechtelijk jaar gaan volgen, dit zonder iets van het notariaat te hebben gezien.
Tot ik op een mooie vroege ochtend op een mensa feest welke destijds gelegen was in de Professoren, tegen 2 ietwat gezette en bebrilde jonge heren gekleed in knickerbockers en tweed-jasjes op botste op de trap naar het privaat op weg om wat gele pretcylinders af te gieten. De heren waren student notariaat respectievelijk kandidaat-notaris en al snel ontstond er een interessant gesprek over de wondere wereld van het notariaat. De heren Schols (Dominique en Bernard, Freek was, als meest gedreven van de drie, waarschijnlijk het college berekeningen erfrecht aan het voorbereiden) hadden mijn interesse gewekt. Temeer omdat ik al enige tijd tijdens de gang door de oude gebouwen aan de Thomas van Aquinostraat, kennis had genomen van de woensdagochtend colleges. Notariaat zou ik dus gaan studeren. Nog nimmer een notaris gezien, maar volgens eerdergenoemde professor Tak reden deze, getooid in blauwe blazer met gouden knopen, evenals hij Jaguar en dat vooruitzicht vond ik wel prettig.
Nota Bene was mij nog onbekend. Prachtig echter die colleges van professor Van Mourik welke werden voortgezet op de borrel in Trianon. Handig ook dat die borrels op de woensdag plaatsvonden. Brak de week tussen avonden in café de Fuik en dispuutsavonden bij Wilfred op de Augustijnenstraat. Eerdergenoemde hoogleraar maakt zich in de almanak jaargang 1994-1995 nog zorgen over de begrensde studietijd, waar ik van instromers op mijn kantoor thans begrijp dat het studeren op afstand leidt tot het nagenoeg niet kennen van de sectieleden. Wij hadden het geluk mondelinge tentamens (zonder mondkap of plexiglas) te mogen afleggen, de borrels, Sinterklaas, landelijke studentencongressen, studiereizen naar Berlijn, Praag, Leuven (hoogtepunt notariskantoor met eigen tap) het grote Langstlevende bal (met een hoogleraar in “Höschen“ spelend op de penspiano). Blijkbaar had ik me goed geprofileerd op de borrels en in mijn afstudeerjaar 95-96 heb ik het dan zelfs tot quaestor van Nota Bene geschopt. Mooi zo’n bestuursdas en reden tot meer feest. Wie liepen onderwijl stage, zelf had ik het geluk bij Hoge en Woolthuis op de Sint Annastraat 4 kennis te mogen maken met de dagelijkse kantoorpraktijk. Grote uitdaging bleek om niet met de das (die droegen ze toen nog op kantoor) in de papierversnipperaar bekneld te geraken en geen koffie over minuutakten te morsen. Wel mooi dat notariaat mensenwerk bleek te zijn. We werkten met wp5.1, de fax was net uitgerold en van e-mail had niemand gehoord. Vakken werden gehaald (toch schrik je nog wel eens wakker en vraag je je af of je Romeins recht echt wel met een voldoende hebt afgerond), de scriptie werd onder begeleiding van Bernard Schols geschreven en augustus 1996 volgde het afstuderen. Een hoogtepunt maar natuurlijk eigenlijk een afscheid van de mooiste tijd van je leven. Daarna volgende per 1 oktober mijn eerste betrekking als kandidaat-notaris bij het kantoor waar ik stagiair was geweest (handig zo’n dispuutskruiwagen) en geluk had met geduldige notarissen en klerken welke mij wegwijs maakten in het onroerend goed, daarna het familierecht en uiteindelijk het vennootschapsrecht. De eerst met rode pen van een cijfer 9 voorzien Rabo H1 concept hypotheekakte koester ik nog steeds. De studententijd werd nog even voortgezet in café de Spijker met pogoënde Scholsen als decor. In 2005 vanuit Nijmegen naar een groot vastgoedkantoor in het Limburgse Roermond waar ik in 2008 tot notaris werd benoemd. Tegenwoordig met 2 vestigingen, 4 notarissen en 35 personeelsleden. Met recht een mooi vak waarin ik oud en hopelijk wijs hoop te worden.
Succes toegewenst aan de huidige generatie Zoom- en Team-studenten welke gelukkig geen weet hebben van een beperking van studieduur maar welke ik toewens dat ze een uitdagende en mooie toekomst in het notariaat tegemoet gaan.
